Een tijdje geleden heb ik voor mijn computer maar eens een SSD (Solid State Drive) gekocht, de reden was simpel: ze zijn stukken sneller dan conventionele harde schijven en er zitten geen bewegende delen meer in.
Add-on harde schijf voor mijn Amiga 500 van begin jaren 90. 120Mb, werkt nog steeds!
Pfff.. mijn eerste kennismaking met een harde schijf moet ergens halverwege de jaren 80 geweest zijn. Erg groot waren ze niet, nog riant onder 100Mb. Mb ja! Mijn eerste computer waar een harde schijf inzat (of eigenlijk naast) was mijn Amiga 500. Daar kon je een losse kast bij kopen voor fl.1000,- van maar liefst 120Mb. Heb daarna in mijn Amiga 1200 ook een schijf van 120Mb gehad en ik moet zeggen dat die grootte voor die tijd gewoon voldoende was. Internet was er immers niet en als je iets van een BBS ging downloaden met een 14k4-modempje was het een diskette-image van, in mijn geval voor de Amiga’s, 880kb. Volgens mij duurde dat iets van 8, 9 minuten. Good times. 🙂
Maar nu, godsallemachtig: 2 TB is de grootste schijf in mijn PC, nog wel oldskool HDD en niet SSD en in de winkel liggen de 3TB-schijven ook al voor het oprapen. Op mijn werk spreken we voor data-opslag al in PB (petabytes). Je vraagt je dan af of dat nog ergens een keer ophoudt.
Vroegah had je als muziek allemaal Protracker-modules (MOD,XM,S3M). Keurig gesamplede muziek waarbij repeterende delen weer gemixt werden waardoor je bijna het hele nummer had maar dan in een paar kilobytes. Ideaal aangezien comprimeren in die tijd op een 14MHz computer moest gebeuren waardoor een MP3 maken van een audiobestand waarschijnlijk 2 uur zou duren, als het audiobestand al op een harde schijf paste. (120Mb hè… maximaal iets van 500Mb in die tijd voor het bedrag van een klein huis)
Toch kleeft er een enorm nadeel aan schijven van 2TB en groter: je gooit (ik tenminste) nooit iets weg. Het resultaat is tienduizenden bestanden die je in jaren hebt verzameld maar niet weg kunt gooien omdat uitzoeken teveel werk is. Technologie bedankt!
