foto: RHC Groninger Archieven
Toen ik nog een kleine Roel was en mijn vader nog operateur was in Cinema Palace en Grand Theatre mocht ik wel eens mee te kijken naar de cabine waar het allemaal gebeurde.
Ik kan me nog goed herinneren hoe de projectoren snorden en ik de gordijnen mocht dichtdoen met een paar knopjes aan de wand vlak naast het raampje waardoor je in de zaal kon kijken. Toen wist ik het zeker: ik word operateur.
Het heeft niet zo mogen zijn en misschien maar beter ook. De charme van weleer, de geur van de filmspoelen en het lawaai van de projectoren, binnenkort is het allemaal voorbij en draaien de bioscopen met digitale apparatuur die prachtige haarscherpe beelden op het scherm creëren. Maar toch, dat wiebelen van teksten en de lichte ruis in het geluid had toch wel wat.
foto: RHC Groninger Archieven
Toch denk ik met veel plezier terug aan die periodes, ook aan de keren dat ik gratis filmpjes mocht kijken op het lege balkon van de Cinema Palace, helemaal alleen met een flesje cola. Nouja, niet helemaal alleen, onder mij zat de zaal vol.
